Kur isha i vogël, më kanë thënë, se burra nuk qajnë. Pastaj kam dëgjuar një këngë sllovake, ku këndohet se kur burra qajnë, është shumë vështirë. E pastaj fillova të jap katëkizëm në një fshat të Mirditës. Atëherë zbulova, kur është më të vërtetë vështirë...

Akoma më herët kam mësuar, se lotët janë dhuratë. Dhe se është një budallallëk të thuash, se burra nuk qajnë. Nga ana tjetër është e vërtetë... Burr nuk qan. Ai gërthet. Kur bërtit, është e njëjta gjë, si kur një grua qan. Kur sytë ndrrohen në lum lotësh, është serioze. E kur lotë as nuk duan të rrjedhin, është më të vërtetë e keqë.

Atëterë rrjedhin nga ana e brendshme e faqes dhe djegin më shumë si zjarr. Është një gjendje e tmerrshme. Nuk është ndjenjë e vogëlsisë ose të pamundësisë të bësh diçka. Është më e keqe. Nuk është as turp të shikohesh prej njeriut. Është më e tmerrshme. Nuk është as  zëmërimi... Sinqerisht, nuk di t'ia jap emrin...

Tamam këtë gjë e kam përjetuar para ca ditë. Desha të qaj me lotë si fëmijë i vogël e nuk isha i aftë. E pamundur. Nuk doli asnjë lot. Kjo më ndodhi, kur prapë kam provuar "t'i zbus kafshë të egra" (si them katekizmit në atë fshat). Nuk kam bërtitur. As nuk kam qarë. Nuk kam arrit. Edhe nëse desha kaq shumë... "Kafsha të mia të egra" (kupto të rrinj të fshatit) më kanë rrafshuar me tokë. Krejtësisht. Nuk më lanë të them as dy fjali pa të më nderprerë.

I dërgova në shtëpi. Fillimisht një veçmas, e duke parë, se nuk kuptuan paralajmërim, të gjithë. U ula në stolë e fillova të lutesha rruzarjen. As nuk kam filluar, të gjithë ishin pranë meje. Fillimisht janë sharë dhe duke u paditur njëri - tjetrin, kanë kërkuar të zbulojnë, kush ka bërë rumujë më të madhë. Pas pak u qetësuan. Dikush humbi durimin dhe hiku. Dhe dikush kërkoi falje... Më tregoni, a ka mundësi mos t'i fal? O sa mirë, se ata lotë djegin kaq shumë...